Πώς ξεκίνησαν όλα (2010 - 2011)Η πρώτη κίνησηΌλα ξεκίνησαν όταν τοποθετήθηκα οργανικά στο 50ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών, τον Σεπτέμβριο του 2010. Είχαν προηγηθεί 3 χρόνια σε Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, 5 χρόνια σε Ελληνικό Σχολείο του εξωτερικού και ένα χρόνο σε 3/θέσιο Δημοτικό Σχολείο. Τώρα ήμουν και πάλι σε ένα 12/θέσιο σχολείο με 200 παιδιά και ανέλαβα την Στ' τάξη με 21 μαθητές και μαθήτριες. Τον πρώτο κιόλας μήνα, με αφορμή μια συζήτηση για τα επιτραπέζια παιχνίδια, έκανα γνωστή στους μαθητές μου την αγάπη μου για το σκάκι. Με άκουσαν έκπληκτοι να τους λέω ότι παίζω σκάκι καθημερινά, είτε φυσικά είτε ψηφιακά και ότι πιστεύω πως το σκάκι όχι μόνο διασκεδάζει αλλά σε κάνει και καλύτερο άνθρωπο! Η φλόγα άναψε και η φωτιά άρχισε να φουντώνει. Αρκετοί μαθητές πήραν τον λόγο και δήλωσαν ότι τους αρέσει το σκάκι και παίζουν κι αυτοί όσο συχνά μπορούν ενώ εξέφρασαν την επιθυμία να παίζουν και στο σχολείο. Αν και δελεαστική η πρότασή τους, μου φάνηκε λίγο ριψοκίνδυνη. Ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στο σχολείο; Μήπως παρεξηγηθεί η κίνηση και μας χαλάσει τη διάθεση; Τελικά το συναίσθημα επικράτησε της λογικής. Την επόμενη ημέρα είχα φέρει την αγαπημένη μου ξύλινη σκακιέρα στο σχολείο και την τοποθέτησα ευλαβικά σε ένα άδειο θρανίο σε μια γωνιά της τάξης, δίπλα στο παράθυρο. Εξήγησα στους μαθητές μου ότι μπορούμε να χρησιμοποιούμε το σκάκι στα διαλείμματα ή σε κάποια κενή ώρα και να παίζουμε με αυτούς που ξέρουν και συγχρόνως να μαθαίνουν το παιχνίδι οι υπόλοιποι. Επειδή σε μια σκακιέρα χωράνε δύο μόνο αντίπαλοι, τους πρότεινα να πάρουν αυτοί τα λευκά και εγώ τα μαύρα. Θα αποφάσιζαν από κοινού, έπειτα από πολιτισμένη συζήτηση, την κίνησή τους και θα την εκτελούσαν. Μία κίνηση σε κάθε διάλειμμα. Κι έκανα την πρώτη κίνηση...
Η παρτίδα ξεκίνησεΌλη η τάξη κι εγώ μαζί είμασταν ενθουσιασμένοι με το νέο μας παιχνίδι. Κάθε κίνηση είχε συνέπειες και προκαλούσε έντονες συζητήσεις που συχνά οδηγούσαν σε αψιμαχίες. Ευτυχώς, με τον καιρό οι εντάσεις περιορίστηκαν και ο χρόνος σκέψης αυξήθηκε με σκοπό την αναζήτηση επιτυχημένης στρατηγικής, ώστε να κερδίσουν τον δάσκαλο! Μαζί αυξήθηκαν και οι φόβοι μου για την κατάληξη του "πειράματος" της τάξης μου. Οι εφημερεύοντες δάσκαλοι άρχισαν να παραπονιούνται για τους μαθητές της Στ' που δεν κατέβαίναν στο διάλειμμα και παρέμεναν μέσα στην τάξη, όρθιοι σε μια γωνιά να λένε κάτι ακαταλαβίστικα για ένα παιχνίδι που έπαιζαν και μάλιστα με την άδεια του δασκάλου! Τότε ήρθε ένας μαθητής μου και μου είπε κάτι που αποδείχθηκε μοιραίο για την εξέλιξη της παρτίδας μας. Ο πατέρας του ήταν γνωστός σκακιστής στην Πάτρα, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Σκακιστικών Σωματείων Πελοποννήσου, διαιτητής και προπονητής σκακιού και υπεύθυνος για σχολικό σκάκι στην Πάτρα. Έμαθε από τον γιο του για την πρωτοβουλία μου και ήθελε να με συναντήσει. Ομολογώ ότι στην αρχή εντυπωσιάστηκα από τους τίτλους και την σύμπτωση και πίστεψα ότι ο μαθητής μου υπερβάλει αλλά δεν θα έχανα τίποτα να τον συναντήσω. Έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με τον Αλέξη Σπηλιόπουλο, ο οποίος όχι μόνο κατείχε όλους τους παραπάνω τίτλους αλλά διέθετε και τεράστια σκακιστική εμπειρία, ενώ μοιραζόμασταν την ίδια τρέλα για τη διάδοση του σκακιού και την ανιδιοτελή μας αγάπη για τα ασπρόμαυρα πιονάκια. Αφού αναγνώρισε κι αυτός τις αγνές μου προθέσεις και τη διάθεσή μου για συνεργασία, μου πρότεινε να οργανώσουμε με τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων απογευματινά τμήματα εκμάθησης σκακιού. Οι γονείς πείστηκαν εύκολα και αγκάλιασαν το εγχείρημα. Η διευθύντρια μας υποστήριζε από την πρώτη στιγμή. Ο Αλέξης μας έφερε σκακιέρες, πιόνια και μια μεγάλη μαγνητική σκακιέρα τοίχου για τα μαθήματα. Θαυμάζοντας το υλικό μου ήρθε και η μεγάλη ιδέα. Στον κεντρικό διάδρομο του σχολείου, μπροστά από τη βιβλιοθήκη υπάρχει μακρόστενο τραπέζι μαζί δύο πάγκους, το οποίο χρησιμεύει ως αναγνωστήριο. Η επάνω επιφάνεια είναι καλυμμένη με τζάμι. Σκέφτηκα λοιπόν να σηκώσω το τζάμι και να τοποθετήσω από κάτω 3 σκακιέρες και από πάνω να υπάρχουν μόνιμα τα πιόνια. Όποιος ήθελε να διαβάσει κάτι μπορούσε να κάνει στην άκρη τα πιόνια. Έτσι αποκτήσαμε 3 μόνιμα στημένες σκακιέρες μέσα στον χώρο του σχολείου. Την επόμενη μέρα ανακοινώσαμε στους μαθητές ότι μπορούν να χρησιμοποιούν τις σκακιέρες για να παίζουν στα διαλείμματα αρκεί να ήταν ήσυχοι και να μην προκαλούσαν ζημιές και προβλήματα. Η ανταπόκριση των μαθητών ήταν ενθουσιώδης. Σε όλα τα διαλείμματα δεν έμενε κενή καμία σκακιέρα. Είναι αξιοσημείωτο ότι κάποιοι συνάδελφοι σχολίασαν το πρωτόγνωρο θέαμα αρνητικά, λέγοντάς μου ότι είναι αρχικός ενθουσιασμός και την Άνοιξη δεν πρόκειται να μένει κανείς μέσα στο διάλειμμα. Επίσης πρόβλεψαν ότι σε λίγες μέρες δεν θα είχε μείνει ούτε ένα πιόνι αφού θα τα είχαν διαλύσει όλα, τα παιδιά. Ευτυχώς, μέχρι σήμερα, έχουν διαψευστεί πανηγυρικά. Μαζί με τις πρωινές παρτίδες στα διαλείμματα ξεκίνησαν και τα απογευματινά μαθήματα με προπονητή τον ιδιαίτερα επικοινωνιακό Κώστα Σιέμπο, που μας έστειλε η Ένωση Σκακιστικών Σωματείων Πελοποννήσου και ο οποίος ανέλαβε τα δύο τμήματα που δημιουργήθηκαν. Στο ένα τμήμα ήταν οι μεγαλύτεροι και πιο έμπειροι μαθητές ενώ στο άλλο οι μικρότεροι αρχάριοι. Οι μήνες περνούσαν και οι μαθητές συνωστίζονταν στη βιβλιοθήκη για να προλάβουν μια σκακιέρα να παίξουν. Στο μεταξύ δεν είχε χαθεί ούτε ένα πιονάκι. Έπειτα από προτροπή πολλών μαθητών εκμεταλλεύτηκα όλη την επιφάνεια του τραπεζιού και τοποθέτησα άλλες δύο σκακιέρες κάτω από το τζάμι. Έτσι, οι σκακιέρες εξάσκησης έγιναν 5 στο πρωινό πρόγραμμα (σήμερα είναι 8), ενώ στα απογευματινά τμήματα οι μαθητές αυξήθηκαν και οι επιδόσεις τους οδήγησαν στη δημιούργια 4 ομάδων για ετήσιο σχολικό πρωτάθλημα της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας. Μία από τις ομάδες μας κατέκτησε την 1η θέση στην κατηγορία των ομάδων με παίκτες χωρίς σκακιστικό δελτίο. Και έτσι η παρτίδα που ξεκίνησε δειλά δειλά στην αρχή της χρονιάς, τελείωσε με ρουά ματ και άνοιξε το δρόμο για νέες παρτίδες, νέες επιτυχίες, τα επόμενα χρόνια.
|
|